Tijd over

Eens zette ik, omdat ik mijn mening niet terugvond in de dagelijkse en wekelijkse columns van de kranten die ik las en omdat ik toch veel tijd had, wel eens een stukje op mijn (deze) site.

Stukjes over het nieuws en soms een verhaaltje over wat me was opgevallen in het dagelijks leven.

Ik drukte dan op ‘publiceren’ als ik klaar was en dat gaf mij het gevoel dat ik werkelijk een bijdrage aan het publieke debat leverde.

Het werd soms gelezen door mijn man of mijn moeder. Verder kwam het niet. Ja, er was wel eens een negatieve reactie van een onbekende via Twitter in de trant van ‘linksgekkie’ of van beledigender aard. Dat was alles.

Ik vond het een groot gemis voor velen, maar had in elk geval mijn mening of observatie geformuleerd.

En ineens was daar dan Martin Van Roosmalen, die sinds de lockdown het ventileren van mijn mening of gevoel volkomen overbodig maakte. Hij zal al veel langer aan het schrijven zijn geweest, maar juist deze laatste maanden kwam er steevast als ik weer had gepost, zoiets goeds van zijn hand over hetzelfde onderwerp, dat ik het stukje op mijn site snel verwijderde.

In de tijd die ik nu over heb, ga ik verder met schrijven aan de verhalen over mijn oma, wier leven (1901-2001) mij al een jaartje bezighoudt. Daarover kan Martin van Roosmalen gelukkig niets zinnigs zeggen.