Oordeel

Een mening geven over de beslissing van een school ergens in het land dat Kerstfeest nu Winterfeest heet, kan ik niet, want ik ken niet alle ins en outs. Een oordeel heb ik dus al helemaal niet.

Ook in de jaren zestig en zeventig was er al links gespuis dat vraagtekens zette bij de wijze waarop wij Kerst vierden. Ik kan me nog een Kerstdiner op school herinneren waarbij we alleen brood en water kregen. De rest van het budget was naar een arm land gestuurd. Het moest afgelopen zijn met Kerst op school en ik kan me niet herinneren dat er iemand over viel. Overigens heeft deze trend zich niet doorgezet, evenmin als het Witte Pieten idee van mijn toenmalige hoofdonderwijzer.

Maar dat was nog in een tijd dat het ging om Christendom versus geen geloof. De trend viel niet te stoppen, gezien de cijfers van afgelopen week over het aantal Christenen in ons land. En dat heeft niets met de Islam te maken.

De felheid van nu wel. En dan bedoel ik niet zozeer de manier waarop de Christenen hun waarden willen blijven uitdragen. Dat is hun goed recht en deze waarden passen ook heel goed bij onze samenleving, zoals die van de Islam in wezen overigens ook.

Ik bedoel de ongelooflijk harde, repectloze en weerzinwekkende manier waarop zovelen, die een kerk nog nooit van binnen hebben gezien, die onder ‘onze’ cultuur Zwarte Piet en een Kerstboom verstaan, denken hun oordeel te kunnen geven.